Z Warlubia przez Grudziądz i Kwidzyn do Tczewa

Niedziela, 17 marca 2013 · dodano: 17.03.2013 | Komentarze 4

Moje kochanie w ten weekend się pochorowało, więc musiałam sama się sobą zająć rowerowo.

Jakoś nie dogadałyśmy się z Dorotą co do wspólnego wyjazdu (ech, nie ma co, ja szybciej chodzę spać i szybciej wstaję:P).

Mając straszliwego lenia, doszłam do wniosku, że jedynym sposobem na pokonanie większego dystansu, będzie wywiezienie siebie gdzieś dalej pociągiem. Jak wymyśliłam, tak zrobiłam. Po 8:30 wskoczyłam w pociąg do Warlubia.

Podróż całkiem zacna, w zwykłym, ciepłym przedziale, a nie bydlęcym. Tylko, że to co za oknem, napawało mnie nieco niepokojem. Im dalej na południe, tym więcej śniegu widać było za oknami.

Gdy wysiadłam, w sumie nie miałam już wyboru. Opłotkami, przez Wielki Komorsk, Osiek (kurka wodna, tych Osieków od groma jest u nas) i Dragacz skierowałam się do Grudziądza, by przekroczyć tam Wisłę.

Tu poniżej mój rower zakopany gdzieś na tym odcinku, chyba w okolicach miejscowości Krusze:

Asfalt w lesie był konkretnie zalodzony. W sumie tylko środek drogi był przejezdny.

Od Grudziądza miał już być lajcik. Hmm, jednak nie do końca tak wyszło. Najpierw nieco zakręciłam się w mieście i sporo czasu zmarnowałam, a potem okazało się, że wiatr nie czytał prognozy ICM i nie wiedział, że ma wiać z południa. Wiał bardziej ze wschodu, więc plany o jeździe z wiatrem padły.

Wymroziło mnie niemożebnie, więc w Kwidzynie zatrzymałam się na dłużej w pizzerii celem odtajania i konsumowania. Oj, dwa imbryczki herbaty poszły:D.

W Białej Górze, na około setnym kilometrze nastąpiło odcięcie mocy. Padłam i tyle:):
.

Podejrzewam jednak, że częściowo powodem mojej słabości była za mała ilość cukru. Pizza pizzą, ale czekolada, czy inne muszę być. A ja miałam przy sobie tylko jedną tubkę żelu energetycznego, którą pochłonęłam gdzieś koło trzydziestego kilometra trasy.

Ostatecznie, w Miłoradzu zatankowałam dwa marcepanowe aniołki wielkanocne i sok pomarańczowy (oj, napój w bidonie był zbyt orzeźwiający) i moc zaczęła wracać.

A tu miła niespodzianka w sam raz dla ujeżdżającego rower szosowy. Most Lisewski cały w śniegu i lodzie:


Cóż, przejechałam po tym, ale zazdrościłam bikerowi, który wyprzedził mnie bez problemu na rowerku XC. Oj, jak sama chciałam w tamtym momencie mieć szerokie kapcie i niskie ciśnienie:).

Trasa ostatecznie zamknęła się w 133,88km.

Tyle, że od razu, gdy wpadłam do domu, zamieniłam rower na padakę, chwyciłam plecak i pognałam po kotożwir i karmę dla Antosia. Dobrze, że koło dworca postawili te wiaty - przynajmniej można się spodziewać, że po 15-minutowych zakupach w Galerii Kociewskiej jeszcze zobaczymy swój rower:).

I tym sposobem dokręciłam jeszcze 6,68km.